اشعار

نــه دل دارم نـه بــا دل کــار دارم             کــه در دل غــصــۀ دلــــدار دارم

بـه لـب هــایــم هــزاران بــار آه و             به چــشـمـم حــسـرت دیــدار دارم

نــه مــاهــی دارم و نــه آفــتــابـی             هــمــیــشــه آســمــانــی تــار دارم

مـی آیــد مـی رود هــر روز بـی او              دل خــونــی از ایـن تـکــرار دارم

کـلافـی از نــداری هــا بـه دســتــم             عـــزیــزی را ســـر بــــازار دارم

هـر آنکــس کـه نـمـی دانــد بــدانـد             کـه هــستــم را ز دست یــار دارم

شب جمعه ست و امشب کـربـلایم              شب جـمعه ست و غـم بسیار دارم

لبان تـشنه هـر شب روضــه ای را              به یــادش لــحــظــۀ افـطــار دارم

پخش سبک   

جلوۀ قمر فاطمه خــوش آمد            اولین پسر فاطمه خوش آمد

نــوای یا حسن حسن ذکــر جان همه            خوش آمدی خوش آمدی پسـر فاطمه

به به ، چه جمالی و چه روی مـاهی            جــانــم ، بــه فــدای او بشــه الــهــی

ذکرم ، با همه جان و تن ، یا حسن یا حسن

ای عزیز مصطفی یا حسن            نور چشم مرتضی یا حسن

ســورۀ کـوثــر مــادر تویی            یا امـام مجــتــبــی یا حسن

یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن(۲)

******************************************************

گدایی به سر کوی تو قشنگه            خندۀ علی بر روی تو قشنگه

ملائکه محو رخ و حُسن و خطّ و خالت            تبارک الله می خوانند،به گـل جمــالت

بَه بَه ، به تجــلـیــات پــیــغــمـبــریت            جـانــم، به شـکـوه و جـلـوۀ حـیــدریت

عالم ، میخونه تبارک ، علی جان مبارک

خدا داده بر تو قـرص قــمر            شب غم شده با نورش سحر

همه حــوریــان شدند والــهِ             صورت قشنگ این گل پسر

یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن(۲)

******************************************************

هرکسی به راهت در سُلوک و سیره            ز لطف و کرمت عاقبت به خیره

شب دلامان روشن از ماه عشق شماست            راه سعادت به خدا راه عشـق شماست

خــوبه ، که همیشه یــاد تو بخـوانیــم             آقا ، کــرمی که نــوکــرت بمــانــیــم

خیلی،دوست دارم فدات شم،خاک زیرپات شم

گــرمی تمــام دلــهــا تــویی            جلــوۀ لاله به صحــرا تویی

آرزوی دل شــیــدا تــویــی            پســر ارشــد زهــرا تـویــی

یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن(۲)

پخش سبک     

نیمۀ ماه خدا شده عیان، کوکب هل اتی            آمـده کـریـم آل فـاطـمه، حسنِ مجــتـبی

آمــده جانــان فــاطمه            یوسف کنعان فــاطمه

جلــوۀ جمــال ســرمد            آمــده ابــا مــحــــمــد

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

***************************

بینِ گهواره به سمت آسمان، داره اشاره            ملائک شدن به ماه صورتش، گرم نظاره

قـبــلــۀ اهـل ولایــتــه            کعبۀ جــود و کرامتـه

مظهر ربّ رحـیـــمـه            مولامان خیلی کریمه

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

***************************

توی آسمان دل ماهِ رُخش،کرده جلوه گری            آمده ناب ترین مُـدَرّسِ، مکـتب دلبــری

عالم از نورش مُزَیَّنه            جشن مولودیِّ حسنه

همه دنیا شده گـلشن            یا علی چشم تو روشن

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

***************************

تو نسیم جانی و بهار دل، بی تو گردد خزان            محفل ذکر تو داده آبرو، بر زمین و زمان

ای به مُلکِ جان ما امیر            ازکرامت دست ما بگیر

دل به الطاف تو بستـیم             سر راهِ تـو نـشـسـتـیــم

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

***************************

جان فدای صبر بی نهایتت، ای مرا نور عین            صلح تو برای حفظ دین حق، چون قیام حسین

ای صفابخش هرانجمن            اَلدَّخیلُک یا امام حسن

حــاجت دلــم همیــنه            به زودی بیــام مدینه

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

پخش سبک     

هر چی نفس تو سینمه ، نذر چشای حبیبه           آقای مهربون من، داد رسِ هرچه غریـبه

از دو دستِ کریم او، سخاوت دائم می باره           حاتم طایی به والله ، پیش مـولا کـم میاره

روی دست فاطمه هرکسی صورتش رو دیده

اینقدر قشنگ بوده که دیگه مثلش و ندیده

خدا خورشید آفریده

یا حسن عزیز زهرا ، پسر ارشد مولا (۲)

**************************

نور می باره از آسمان، شهر مدینه روشنه           از قــدمِ دلبــر من، کـویــر سیـنـه روشـنـه

غرق شادی و طراوت، دامن دشت و دمن شد           اهل عالم اهل عالم ، شب میــلاد حسن شد

بـده مـژده رسیـده اونکـه پـنـاه عـالـمـیـنــه

به نبی به مرتضی به فاطمه نور دو عینه

امامِ امام حسینه

یا حسن عزیز زهرا ، پسر ارشد مولا (۲)

پخش سبک     

آمده فصل طراوت ، مــوسم شـادی دلـهـا           نیمۀ مــاه خــدا و، میـلاد یــوسـف زهـرا

مبارکه ، خنده روی صورت زیبای مولا

مبارکه، شادی و شور و سرور قلب زهرا

مبارکه ، جشن میــلاد کــریــم آل طاهـا

ماگدایـان امام حســن هــستــیــم           سائــل نــانِ امام حسن هستــیــم

دین و ایمانم ، حسن حسن جانم؛ دین و ایمانم ، حسن حسن جانم

***************************************

عیان به گلشن عصمت، جلوۀ حیّ جـلی بود           مصحف رحمت و رأفت،به روی دست علی بود

نیمۀ ماه، حاجت دلهای مشتاقان روا شد

به سائلا، موقع لطف و عنایات خــدا شد

آی عاشقا، جشن میــلاد امام مجـتبی شد

مبتــلایان ِ امام حســن هستــیــم           ما گــدایــان امــام حســن هستیم

دین و ایمانم ، حسن حسن جانم؛ دین و ایمانم ، حسن حسن جانم

***************************************

امام حسن میدانی که، حاجـت دلها همینه           بده به عاشقا امشب، یه کــربـلا یه مـدینه

یا سیدی، ای قــرار این دل پــابست ماها

عشق شما، همۀ سرمایه، بود و هست ماها

انشالله که،حرمت میشه به پا با دست ماها

بی نــوایــان امام حســن هستــیـم           ما گــدایــان امــام حســن هستیم

دین و ایمانم ، حسن حسن جانم؛ دین و ایمانم ، حسن حسن جانم

پخش سبک                        (به سبك السلام ای خاتم پیغمبران)

تو کریم اهل بیتی، نور چـشم مصطـفایی           تو عزیز جان زهرا، پور حیدر مجتـبایی

تو سبــط احــمـدی، تـو نــور ســرمــدی           در این مــاه خــدا، حســن خــوش آمدی

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

**********************

ای گــل سبز ولایت، یا حسن جانم فدایت           سائل کوی تو هستم  جان زهرا کن عنایت

عــزیــز مصطفـی ، به عــالــم مــقــتــدا           ز لطف و مرحمت، نظــر کن ســوی ما

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

**********************

تو گــل باغ ولائی، حجت و نــور خـدائی           زینت دوش پیمبر، مظهر لطف و صفائی

تو جــان حــیــدری، گــل پــیــغــمــبــری           عــزیــز فــاطــمـه ، به عــالــم ســروری

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

**********************

رهنمای خلق عــالم، عـاشقانت را معینی           ای امام مهـربانم، تو شفیــع الـمـذنـبـیـنی

ز پــا افــــتــاده ام ، بــه تـــو دل داده ام           عنــایت کن شهــا ، که مـن درمــانـده ام

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

**********************

تو همه لطف و صفایی، معدن جود و سخایی           پسر ارشد زهــرا، نــور چشم مرتضایی

همــیشه دست ما ، بــه دامــانت حـســن           همیشه چشــم ما، به احــســانـت حـســن

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

ای عشــق ببین حــال پریشــانی ما را            ای شــوق نشان آتش حیــرانــی ما را
ای شـور بیــاور میِ تــوفــانــی ما را            تا صبح ببین نــاد عــلـی خوانی ما را

ما مــرد شــرابیــم اگــر هست بیــارید
ما را به در بیت عــلــی مست بیــارید

دیــدنــد همه قــبـلــۀ دنیــا شــدنــش را            ذوق عــلــی و گــرم تماشــا شدنش را
دیدنــد و بـبـیـنـیـد مهــیــا شــدنــش را            لبخــند عــلــی و شب بابــا شــدنش را

تنهــا نه پــدر عــاشق خندیــدن او بود
تا صبح نبــی مـنـتــظــر دیــدن او بود

انـگــار شب قــدر مقــدر شــده امشب            انگــار نبــی بــاز پیــمبــر شده امشب
برخیز زمین گوش زمان کر شده امشب            برخیز و ببین فاطمه مـادر شده امشب

یک جلوه ز تصویــر خــداوند رسیـده
امشب پــســر شیــر خــداونـد رسیــده

بگذار که یعقــوب گشــایـد نظــرش را            تا با تو فــرامــوش نمایــد پـســرش را
هیچ است اگر عشق بریده است سرش را            رو کـرده خــدا با تو کمی ازهنرش را

لبخند بزن گردش این روز و شب از توست
شیرینی افطـار پیمبر رطب از توست

یک چشم بگردان و زمین زیر و زبر کن            یک روضه بخوان وهمه را خون به جگرکن
بند آمده این راه از آن کوچه گـذر کن            ما خاک قــدمهات به ما نیــز نظر کن

چشمان تو محراب سحرهای حسین اند
آقا پـســران تو پـسـرهـای حسیــن انـد

وای از جلوات جـبـروتی که تو داری            از شدت نــور ملـکـوتــی که تو داری
فریاد از آن اوج سکـوتی که تو داری            حق گــرم تماشای قـنوتی که تو داری

پیش تو ذلیــلم به ضریحــی که نداری
یک عمر دخیلم به ضریحی که نداری

دور و برتان این همه بیمار اگر هست            یا این همه در شهر بده کار اگر هست
این قـدر گدا بر در و دیوار اگر هست            تقصیر که شد این همه سر بار اگر هست

دیدنــد کــرم روی کــرم می دهـی آقـا
مانــدیــم عجب بـوی کرم می دهی آقا

چشم تو سخن از غم و از سر به من گفت            از شمع شدن شعله شدن آب شدن گفت
با لطف تو چشمان من اینگونه سخن گفت            یک چشم حسینی شد و یک چشم حسن گفت

هرچند خدا خواست کــرم داشته باشی
انگــار بنا نیست حــرم داشتــه بـاشـی

سـوزانـد اگـر غـصـۀ تو بال و پـرم را            سوزاند غـم زیــنــب تو هم جـگــرم را
من نــذر نمودم که کنم هــدیه سـرم را            ای کــاش بیـارند از آنجــا خــبــرم را

سوگند در سینه غــم خـواهر تو هست
هستیم سپر تا حــرم خواهــر تو هست

نــذری کـنـید تا که دمــی با خــدا شویم            ازاین قفس که ساخته شیطان رها شویم

بــاری که روی دوش گــرفتیم از گنــاه            روی زمین گــذاشته و با صفــا شــویـم

امشب شب در آمدن مــاه فــاطمـه است            دیگر بس است باید از این خواب پا شویم

تا نیمه های ماه دگر صبر هم بس است            راهی بیت حضرت خیــر النــسا شـویم

بــایــد هــزار ســال عـبــادت کنــیــم تـا            از ســائــلان واقــعــی مجـتـبـی شــویـم

آقا عنــایــتــی کن از ایـن تــن در آمــده            قدری تو را صدا زده تا بی ریـا شــویم

قــدری به ما نگــاه کــن آقــا که تـا ابــد            گندم فــروش صحن نگــاه شما شــویــم

امـشـب به یمــن آمــدنت دست مــا بــده            آن بــاده ای که بر کــرمت مبتــلا شویم

حُسنت مرا مـقــیــم ســرِ دار می کــنــد

امشب عــلــی ز لعـل تو افطار می کند

وقتـی تو را ز عــرش فــراتــر گذاشتند            یعــنی به روی دست پیــمـبـر گــذاشتـند

در راه تو تــمام خــلایــق نـشـسـتـه انـد            دل بــرده ای که نام تو دلبــر گــذاشتـند

ماهــی نبود تا که در این مــاه گــل کند            این جــا تو را به دامن مــادر گــذاشتند

خورشید را به امر خــدا مثل هــدیه ای            یک گــوشه پیش هدیه حیــدر گــذاشتند

تا این که حــاجت دل عــالــم روا شـود            هفت آسمان به پــای شما ســر گـذاشتند

امشب بــرای شادی زهــرا و مرتـضی            تاجی به روی فرق تو از زر گــذاشـتند

این افــتـخــار ماست که با مقــدم شــمـا            ما را در آستــان تو نــوکــر گــذاشـتـنـد

با بودن تو فاطمه حس کرد مــادر است

یعنی که اولین پســر چـیـز دیگــر است

با مقــدم تو دیــن خــدا زنــده می شــود            مــاه خــدا کنــار شمــا زنــده می شــود

عیــسی به نــاز مقــدم تو نــاز می کنـد            موسی که هیچ با تو عصا زنده می شود

ماه مبارک است در این نیـمه های شب            با مقــدم تو حــال دعــا زنــده می شـود

امشب که فــاطمه به تو لبخــند می زنـد            شهر مـدینه غــرق صفــا زنده می شود

آقا خوش آمدی که در این لحظه های خوش            سلــول هــای مُــرده ما زنــده می شود

امشب تو آمـدی و نبــی گفت با عــلــی            یک ضلع از حدیث کسا زنــده می شود

وقتی شروع نهضت اربــاب با شماست            با تو حسین و کرب و بلا زنده می شود

چشمان تو به چــشـم علی تا که وا شده

از آن به بعــد نام شــما مجــتــبی شــده

شــوری میان سیـنه من پا گــرفته است            عشقی میان قلب و دلــم جا گـرفته است

مثل علی است با نمک است و خدایی است            قنداقه ای که حضرت زهرا گرفته است

گــویــا دوبــاره مــوقــع افــطــار آمــده            با بــوسه ای که از لبش آقـا گرفته است

او که کریم خانــۀ زهــرا و حیـدر است            رونق ز کار و بار مسیحــا گـرفته است

از ســوی جـنت آمده یا از ســوی خــدا            دسته گـلی که حضرت مـولا گـرفته است

معـمــار گــاهــواره او دست جبــرئیــل            یعنی که کار عشق چه بالا گرفته است!

یــوسف رسیده است به پــابوســی حسن            مجنون شده است و دامن لیلا گرفته است

با نـور خود دل از همه دل ها ربوده است            این ارث را ز امّ ابیهــا گــرفــتــه است

ای بــرکت هـمیــشه افطــار مــا حســن

خــوش آمــدی به خانـه صدیقه یا حسـن

از بس که مثل حضرت زهرا منور است            مست اند اهل خانه به قدری معطر است

گـفـتــه نبـی عـقـیـقـه کند زودتــر علــی            آن قدر روی دلبر نــوزاد محـشــر است

کی گفته است این که حسن مرد جنگ نیست؟            نیزه به دست حضرت فتاح خیــبر است

گـفـتـنـد نیـست آشنــا با فــنــون جـنــگ            جنگ جمل رسید همه دیدند حیـدر است

با ضربه اش چـو نـاقـۀ فـتـنـه نموده پی            دیــدنــد مستحــق صــد الله اکـبــر اسـت

وقت نمــاز کـنــده شــود از دل زمـیــن            بی خود نبوده است که او مست کوثر است

در حلو و در عبادت و در سجده های شب            هم مثل مرتضی ست، هم چون پیمبر است

این را بدان کسی که به تن فخر می کند

محشر خدا به خُلـق حسن فخــر می کند

مظلــوم تــر ز حــیــدر کــرار یا حـسن            ای نیمه شب به دوش شــما بار یا حسن

ای صــاحب تمــام مکــاتب، امــیــد دل            استــاد درس رزم عــلــمــدار یــا حسـن

ای قبــله گــاه خلــقِ دو عــالــم بقیــع تو            ای از دل شکــستــه خبــردار یــا حـسن

پــیــری زود رس ز چــه آمد ســراغ تو            از غصه هــای کـوچه عــزادار یا حسن

ای زیــر بار تهمت و دشنــام بین شهــر            ای از تمــام شهــر طلب کــار یا حســن

آقا شنـیــده ام که قــدت را شکستــه انــد            وقتی که سوخت آن در و دیوار یا حسن

آقــا شب ولادت و روضــه حــلال کــن

این روضه را زمینه عشق و وصال کن

آماده شد سـفــره، كــرم، خِیــل گــداها            می آیـد امشب واژه واژه رمــز دریــا

مـهــمــان ویــژه آمــده بــر ســفــرۀ ما           مهمــان نباشد میــزبــان عــرش اعــلا

امشب صفا می بارد از دست كریــمی

باید بـخــوانــم یاعــلــیُّ یا عــظــیــمی

می بارد از دست خــدا بــاران رحمت            آرام مــی آیــد صــدای پــای حــیــرت

دنیــا نــدیــده جـلــوه ای با این ابـهّــت            خــورشیــد آورده ست دامان رســالـت

امشب خــدا آقای دیگــر آفــریــده ست

یعنی كه حیدر بهر حیـدر آفــریده ست

امشب می و میخانه و پیمانه جور است            امشب شراب عاشقان یك كاسه نور است

امشب زمین و آسمان غرق سرور است            چون كاروان یار در حال عبــور است

امشب دوباره حضرت موسی به نیل است

سر دستــۀ مستان امشب جبــرئیل است 

پر شورتر از موج دریاهاست این عشق            آرام تر از صحنۀ صحراست این عشق

در امتــداد ذكر یا زهــراست این عشق            بین تمــام عشــق ها آقــاست این عشـق

این عشق، عشق مجتبی ماه زمین است

آیـیـنــۀ عشــق امیــرالمــومـنـیــن است

ای مــنـــتــهــای آرزوی دردمــــنــدان            تنهــا كــریــم دست هــای مـستـمـنـدان

روشن ترین مهـتــاب قلب تــار دوران            باران ترین خورشید، ای هم پای باران

بوی خوش هم صحبتی را از تو جویم

وقتش رسیده با تو حــرفــم را بگــویم

 آیـیـنــه دار وجــه خـتــم المــرسَلیــنی            ماه سمــاواتیّ و خــورشـیــد زمـیــنـی

خیـر الاَنــامی تو، مُـعــزُّ المُـومنـیــنی            مجنون تــرین لیــلای رَبُّ العــالمیــنی

در صحنه های عشق تنها تك سـواری

تو مثل مــادر، مثــل بــابــا؛ تـا نــداری

تا آمدی شــام عــلــی رنـگ سحــر شد            آغوش حیدر سجـده گــاه صد قمــر شد

تا عكس تو در قاب چشمش جلوه گر شد            زهرا دگر مـادر شد و حیــدر پــدر شد

در بیستــون عشــق تا تـكــثـیر گشتــی

با جمع زهــرا و عــلــی تعبیــر گشتی

بر روی دستــان پیمبـر جــان گــرفتی            چون ابر بودی، رخصت باران گرفتی

ﺷــﺄن نــزول ســورۀ انســان گــرفـتـی            تو زندگی از لــؤلـؤ و مرجــان گرفتی

تو اولیـن ایـجــاد یك وصــل مــطــهّــر

اَلحــق كه مــروارید زهـراییّ و حیــدر

نــاز نگــاه مهــربـان تو چه زیـبــاست            جغرافیای چشم هایت رو به دریــاست

مهتــاب از آیـیـنــۀ روی تو پــیــداست            لالایــی خــواب تــو بـا امّ ابـیـهــاسـت

ماهی، چه والایی، چه زیبایی حسن جان

یوسف ترین فرزند زهرایی حسن جان

من بـا گــدایــیّ تو آقــا خــو گــرفــتــم            بی آبــرو بودم كه رنــگ و بو گــرفتم

با غصــه هــایم در بغــل زانــو گرفتم            از شــرم چشـمان تو از تو رو گــرفتم

با این كه بـد بودم مرا كــردی غلامت

آقــای بی مــانــنــد، قــربــان مــرامت

تنهاترین ســردار غــربت، من فــدایت            فخــرم به عالــم این بُـوَد هستم گــدایت

شــاهم زمــانــی كه شوم خــاك عبـایت            ای كاش می بودم وَ می مُردم به پـایت

هر آن چه دارم از تو دارم، كم نــدارم

وقتی (اسیرت) می شوم، ماتـم نــدارم

ماه من از پرده بیرون شو ببین ماه خدا را           ماه عفو و ماه رحمت ماه تسبیح و دعـا را

ماه توبه ماه بخشـایش مه صدق و صفا را           ماه میــلاد حسن مــرآت حسن کبــریــا را

نیمه ماه خـدا ماه عــلــی را جلــوه گر بین

قرص خورشید محمد را در آغوش سحر بین

غنچه ای از گلبن قرآن و عترت وا شد امشب           اشک شوق مصطفی در خنده اش پیدا شد امشب

روشن از دیدار رویش دیده زهرا شد امشب          فـاش گویم پور بوطالب علی بابا شد امشب

گشته بلبل جبرئیل و خانه وحی است گلشن

ای محمد ای علی ای فاطمه چشم تو روشن

بزم شادی هم زمین هم چرخ گردون آمد امشب           روزه داران را بهین عیدی همایون آمد امشب

میهمانان خــدا را بخت میمــون آمد امشب           ماه روی میزبان از پرده بیرون آمد امشب

دل نماز آورده بر محــراب ابروی خــم او

روزه سی روزه می گیرد بخــیر مقــدم او

آفتاب حسن حق تــابنده هنگــام سحــر شد           نیمــه مـاه خــدا مــاه محمد جلــوه گــر شد

مرتضی را چشم دل روشن برخسار پسر شد          هم بشر هم بوالبشر را این پسر نیکو پدر شد

ظاهر از بین ولایت مظهر داور شد امشب

البشاره البــشاره فــاطمه مــادر شد امشب

خیز و در آئینه جان عکس روی یار بنگر           جــلوه گر در خــانه دل جلــوه دلدار بنگر

وجـه وجــه الله بین؛ مهــر رخ دادار بنگــر           در تــلاقــی دو دریــا لؤلؤ شهــوار بنگــر

گوش شو تا بشنوی تبریک حی ذوالمنن را

چشم شو تا بنگری روی دل آرای حسن را

تا درخشان شد رخ رخشان تر از ماه تمامش           گشت پروانه صفت در گرد رخ ماه صیامش

چون سراپا حسن دید آن طفل را جد کرامش           بوسه زد بر روی زیبا و حسن بگذاشت نامش

در مه مهمانی حق گــشت مـاهی اشکــارا

روشنی بخشیــد چشــم میهمــانان خــدا را

ای تولایت صفا بخش و شفا بخش دل من           وی به مهرت دست حق آمیخته آب و گل من

از نمکدان عطایت شــورها در محفـل من           نیست غیر از مهر تو در مزرع دل حاصل من

تا مگر روزی شوم از خیــل زوار بقیعت

یا شبی صورت نهم بر خاک دیوار بقیعت

کاش می بودم نسیم و می گذشتم از کنارت           کاش می بودم غبار و می نشستم بر مزارت

کاش بودم اشک و میگشتم ز هرچشمی نثارت           کاش بودم شمع بزم عاشق شب زنده دارت

مرغ جان از لانۀ جسمم همی گیرد سراغت

روشنی گیرد دلم از قبربی شمع وچراغت

آنکه در ماه خــدا شد ماه بی همتا توئی تو           آنکه بر دوش رسـول الله دارد جا توئی تو

آنکه بخشیده است جان بر پیکر تقوا توئی تو           آنکه بر بوده دل ازصاحب دلان یکجا توئی تو

آنکه سر بسپرده بر آئین فـرمانت منـم من

وآنکه بین دوستان گشته ثنا خوانت منم من

ای شکست خصم دین در شیوۀ صلح تو پیدا           دوست ازصبرت به حیرت، دشمن از صلح تو رسوا

صبر کردی تا شود برنامۀ اســلام اجـراء           صلح کردی تا قیــام کــربــلا گردید بر پا

صلح و صبرت بود دام دیگری بر خصم غافل

ورنه هرگز آشتی با هم ندارد حق و باطل

توهمان مردی که در جنگ جمل شمشیر بستی           چون علی درحین چالاکی  به صدر زین نشستی

قلب لشکر را دریدی پشت دشمن را شکستی           رشتۀ جا ن یلان را بی امان از هم گسستی

مر مرا باور نیاید دست روی هم گــذاری

خواستی با پا گلوی کفر را در هم فـشاری

تو ولی حقی و حق خوانده بر هستی امامت           ثبت شد پیروزی اسلام در صلح و قیـامت

وحی مُنــزل هست مانند کــلام الله پیـامت           می نباید بُرد جز با عزّت و تمجــید نامت

"میثم" این الهــام را از آیۀ قــرآن گــرفـته

با تولای تو در دل پــرتــو ایــمان گــرفته

رها کــردم از سـیـنــه ام آه را             صدا کــردم آن یار دلخــواه را

مـیــان بـســاط دل خــسـتــه ام             فــقــط دارم ایـن آه کــوتــاه را

به دادم بــرس ای امــیــد دلـــم             نــشــانــم بــده جـــاده و راه را

من این راه ها را بلــد نـیـسـتـم            هدایت کن این عبد گــمـراه را

بـرای اجــابت خــدا داده است             به من وعــده نــیــمــه مــاه را

خــدا گـفـتــه در نیــمه مـاه من

بــیــا تــا درِ بــارگــاه حــســن

بیا در مــدینــه صفــا را بـبـیـن            در خانــه مــرتضــی را بـبـیـن

در آغوش پر مهر خیـر النــسا             تجــلــی نــور خــدا را بــبـیـن

دراین کوچۀ عشق چشمی گشا             غــریبه ببیــن آشنــا را بـبـیــن

دراین کوچه تقوا ملاک است وبس            پس ادغـام شـاه و گــدا را ببین

به عشق نگاهی به روی حسن             بیــا و صف انــبــیــا را ببیــن

همه بر در مجــتــبـی رو زدند

بزرگان در این خانه زانو زدند

به لبـخـنـد تو می دمــد آفتــاب             بتاب از مدینه به عــالــم بتـاب

مدینه پر است از حسود و بخیل             مبـادا که برداری از رخ نقاب

صــدایت قــرار دل فــاطــمــه             نگــاهت صفای دل بــوتــراب

دعــا کن برایم عــزیــز علــی             دعا بر زمین خورده دارد ثواب

دعــا کـن امــام زمــانــم مــرا             برای سپــاهـش کنــد انتـخــاب

بـرای ظهــورش امــام زمــان             به روی دعای تو کرده حساب

تو را هر زمانی صدا کرده ام             جواب مــرا داده ای با شتــاب

به روز قــیــامت مـحــبــان تو            ندارند با تو کــمی اضطــراب

خــدا گــر ســوالی از آنها کنـد            خودت میدهی جای آنها جواب

در آن روز چشم من و یاری ات

فــدای تـو و آن هــواداری ات

دلــم پــر زده روی بــام حسـن             به من خورده بویی ز جام حسن

سلامی به او دادم و مــانــده ام             به عشق جــواب ســلام حســن

پیمبر علــی فــاطــمــه گفته اند             به ما واجب است احترام حسن

از آن دم که از مادرش شیر خورد             پر از حلــم گـردیده کــام حسن

مــیــان اســامــی اهــل کــــرم             فــقـط می شنــاسیم نــام حســن

من و یک نگــاه کــریمـانه ات

پنــاهــم بــده گــوشه خــانه ات

تو هستــی امـیــد گـنهکــارهــا             تویــی راه حــل گــرفتــار هــا

تویی محــرم رازهــای عــلــی             علـی با تو می گفت اســرارها

تو هستی صفای سحــرهای ما             تویی طــعــم هنــگــام افطارها

به جز خوبی از تو ندیدند هیچ             تو را گــر چـه دادنــد آزارهــا

به یاد غــریبی تو روز و شب             به خود گـفته ام جمله ای بارها

"اگر در غــم مجتبی بی غـمی

نشایــد که نــامت نهند آدمــی"

به هر جا که نامت علم می شود             حسیـنـیـه ای محتــرم می شود

کسی که نرفته است راه تو را             دو پــایش قیامت قلــم می شود

به راه خــدا گر تویی دستگیــر            وصال خـدا یک قــدم می شود

من از قبر تو  کرده ام این سوال            مگر کعبه هم بی حرم می شود

به ماها رسیده است احسـان تو            حسن جان محبت سرم می شود

من از کودکی نه، که روز ازل

ز دست کریم تو خوردم عـسل

علــی داشت دائم هــوای تو را             نبی خوانده صد جا ثنای تو را

به دست تو گلبوسه داده حسین             و عبــاس بوسیــده پــای تو را

اگـر تو نبــودی کــنـار عــلــی             کسی پر نمی کرد جــای تو را

خودت دعــوتــم کرده ای آمدم             که امشب بگیـرم عبــای تو را

ولی من کجــا و نگــاه کــریم؟             لیــاقت نــدارم عــطــای تو را

همین بس مرا ای شه خونجگر

معطل نکـردی مـرا پــشـت در

شعر و غزل برای تو گفتن عنـایت است             ازبس که لطف حضرتتان بی نهایت است

 این جا سیـاه کردن دفـتـر عبــادت است             اصلاً به افتخــار تو مـاه ضیــافت است

 ابــر کــرم ببار که هنگــام رحـمــت است

از گوشه هــای لعل لبت می چکد عسل             دلــدادۀ تـو بــوده و هـستــیــم از ازل

 آقــا بــگـیــر دست مــرا نــیــز لااقــل             ای قهرمان عــرصۀ پیکــار در جــمل

 وقتی قیــام می کـنی اصــلاً قـیــامت است

خــاکی تــر از تمامی شــاهــان عــالمی             زیبــاتــرین ســرودۀ دیــوان عــالــمـی

 در امتــداد دست تو چشــمان عــالــمی             قــربان خال هــاشمیت جــان عــالــمی

 آن نقطــه ای که نقــطۀ آغــاز خلقت است

ای سفره دار شهــر نبی ای بــزرگوار!             ای توده های ابــر کـرم! بر زمین ببار

 وا می کنم به نام تو لب های روزه دار            هرگــز نمی روم به خــداوند زیــر بـار

 بــاور نمی کنــم که مـزار تو خلوت است

تا می وزیــد بوی شما در فضــای شهـر             می آمدند مــردمی از جـای جای شهــر

 درازدحام،  کوچه و پس کوچه های شهر             تا بنگــرند جلــوۀ یــوسف نمــای شهــر

 یعنی نگــاه کــردن رویــت عبــادت است

بر سفره هاست روزی و ماهانـه هایتان             گــرمی گرفت خــانۀ پــروانــه هــایتان

 دیــوانه ایــم و عــاشق دردانــه هایــتان             سنگیــن شده ز پــستی ما شــانه هـایتان

 این عبد رو سیاه چه اسبــاب زحمت است

با قــاتلت چگونه به یک خــانه زیــستی             زخـم زبان شنیدی و هر شب گــریستی

 بایـد که پــای درد صبــوری بـایــستــی             یا للعجب! کــریــم مــدینه! تو کیستــی؟

 درد تو درد بی کسی و درد غــربت است

دشنــام ها شنیــده ولی خــنــده می کـنـی             دشنـام داده را تو چه شــرمنده می کنی

 هر کیش را به دین خودت بنده می کنی             تو خـاطرات فــاطمه را زنــده می کنی

 یک گــوشۀ نگــاه تو ما را کــفــایت است

در بین بچــه ها ز هــمه مــادری تــری             یعنی تو از تمــامیــشان کــوثــری تری

 با این عبــای سبــز، تو پیغمبــری تری             پـایش بیفتد از همه شـان حیــدری تری

 شمشیرهم به دست تو تمثال غیرت است

کم کم به روضه پای مرا میکشی خودت             شـمــع مذاب در وســط آتــشی خــودت

 پس طعم درد فاطمه را می چشی خودت             دراین مسیر روضه مرا می کشی خودت

 در روضه ات هلاک شدن هم شهادت است

نوکــر حلقه به گوشیــم و اسیــر حسنـیـم            گــره کــور نــداریــم فــقــیــر حـسـنـیــم

نسل در نســل همه خاک مسیــر حسنـیم            کشته و مُــردۀ فرزند صغـیــر حـسـنـیـم

پیرو راه حسیـنـیـم و پــریشــان حــسـن

همه گویند به ما بی سر و سـامان حسن

در دل مــادرمــان فــاطمه جــایی داریم            منــصب نــوکــری شــاه وفــایی داریــم

از عنایات حسن نــان و نــوایـی داریــم            خــودمــانیــم چه روزی و بهــایی داریم

روی هر شاپرکی را به خــدا کم کــردیم

رمضان تا رمضان دور حسن می گردیم

حــال دادنــد به ما بــاز چــه بی انــدازه            تازه شد ماه خــدا حــال و هــوایش تـازه

رمضــان از قــدمش گشت پــر از آوازه            شده استــان کــرم صــاحب یک دروازه

بازهم خیــره کــننده شـده این شــادی دل

آمــده روز شــریـف حــســن  آبــادی دل

دست و دل بازترین مرد در این دنیا اوست            اولیــن معـجــزه فــاطـمه و مــولا اوست

دل پر از شوق گدایی است اگر آقـا اوست            بــانــی تـا ابــد خــیــریــه زهــرا اوسـت

همۀ فـخــر حسیـن است عــلــمـداری او

الگــوی حـضــرت عـبــاس وفــاداری او

ارث پیغمبــریـش دلبــری و آقــایی است            مثل بابا دل او قیــمتی و زهــرایـی است

قمـر فـاطمه و یــوسف هر لیــلایی است            عاشقش هر که نشد عاقبتش رسوایی است

دلبـران روی زمین هر چه بگـردند زیاد

تا حسن هست نبایــد به کــسی دل را داد

اوج آنجاست که کــوبـیده شده پــرچــم او           بـاغ رضوان خــدا گوشه ای از عــالم او

هــر کــسی مرد خــدا هست شــده آدم او           هر دل بی ســر و پـایی نشود مـحــرم او

عــاشق معــرفتش فــاطمه و شــاه حنـین

دست بر دامن او زینب و عباس و حسین

کیست مــانند حسن مــومن و تسلیم خــدا           در دلش مثل علی نیست به جــز بیم خدا

ثــروتش مثل خــدیـجــه شده تقدیــم خــدا           کــافــی دشمن او ســوره تـحــریــم خــدا

صلح او کنــده ز جا پــرچــم شیطانی را

حیدری گشت ز غــوغای سکــوتش دنیا

هیچ مردی به جهان مثل حسن تنها نیست           دیده ای نیست که از بی کسی اش دریا نیست

شب عید است ولی دور و برش غوغا نیست           حال پیغمبر و زهرا و علی طوفانی ست

علت غربتش این است که سرباز علی است

پهلوان جمل و یار ســرافــراز علی است

ای عاشقان به حُســن حسن ابتــدا کـنـید            بر خلق و خوی فــاطمی اش اقتــدا کنید

باید که ما شبــیــه حـسـن مـادری شویم            پس اقتدا به سیــرۀ خیــر النــسا کــنیــد

آری حسن به جود و کرم مادری تر است            کافی است اینکه قصد تــوسّل بجــا کنید

لطف کریم زودتر از عرض حاجت است            دست طلب اگــر بسـوی مجــتـبــی کنید

یعنــی کــریم زادۀ آل الکــریـم هــاست            دستــی به سفــرۀ علـیِ مـرتضی کــنـید

هیبت ز مصطفی بَرَد و سطوت از علی            خوبست هر دو را طلب از مصطفی کنید

یک سر به بیت وحی ز باب الحسن زنید           دل را به زادگــاه حـســن آشــنــا کـنـیـد

این خــانـواده روزه به او بــاز می کنند           افطارِ نیــمــه را به لب یــار وا کــنــیـد

معراج مصطفی به روی دست فاطمه است

یعنی بهشت، خانۀ دربست فــاطمه است

بیت علی است مرکز راز و نیـاز عشق            محرابِ خانه است و دو رکعت نماز عشق

باید به بیت وحــی عبــادت کنیــم و بس            بی حبّ اهل بیت مَجو رمز و راز عشق

باید رَهی به بندگی اش دست و پـا کنیم            داده خدا به دست حسن این جواز عشق

هر عشق بی جوازِ حسین و حسن خطاست            ننگی است در درون فضای مَجاز عشق

ما دین خـویش را ز حسن بر گرفته ایم            روزی که شد به کشور ما اهتزار عشق

ما را حسن ز جور سلاطیـن نـجـات داد           روزی که شد سپاه علی سر فراز عشق

پرچــم بــدستِ نــامــوَرِ بــوتــراب بود            وقتــی که آمــدیــم همــه پیشــواز عشق

هر کس که مدّعیِ فتوحاتِ مُلک ماست            اینجاست مُلک در مُلک حسن، یکّه تاز عشق

ما را خود از ازل وطـنــی آفــریــده اند

مُلــک حسیـن را حـسنــی آفــریــده انــد

شکرِ خــدا که کرده حسن ذرّه پــروری            دل را به یُمن مقــدم خود کـرده دلبــری

ما را ز شیعیانِ خودش خــوانده در دعا            زیبــا و عــاشــقــانه کند بـنــده پــروری

با قرص مَه به نیمه، خــدا هم نشان دهد            این مَه شده به روی حَسن حُسن محوری

چون صحبت از مکارم اخــلاق می کند            ما را دهــد نشــانــه ز خـلــق پیــمبــری

هنگــام بذل ثروت خود مصطفایی است            هـنگــام جـنـگ شـیــرِالــهــیّ حـیــدری

یک آن جدا ز حضرت زهـرا نمی شود            بسکه سرشت و آب و گِل اوست مادری

صلحش برای شیعه هدایت به کربلاست            الـحــق کــنــد بــرای بــرادر، بــرادری

مظلــوم را سفــارشِ یــاری کند به خلق            دســتـــور او مــقــابــل ظــالــم دلاوری

با افــتــخــار نـام تو را می بــرم حســن

با اقــتــدار عشــق تو را می خرم حسن

آقـای ما که خستــه ز عــدوان نمی شود            تسلیــم جــز برابر سـبــحــان نمی شــود

ســالار ما غــریب میــان سپــاه خـویش            جــز از موالیــان و مـحـبــان نمــی شود

وای از دلش که جورِ جفاکـار دیده است            هر مــدّعی که بــنــدۀ سلطـان نمی شود

نامش غریب و درد غریب و غمش غریب            تنها، چو او به عــالـم امکــان نمی شود

با این همه زمین و زمان تحت امر اوست            خورشید پشت ابر که کتــمـان نمی شود

دریــا شود مُــرکّب و اَشجــار هــم قــلم            یک سطر از فضــایــل جانان نمی شود

در مــدح او تـمــام دَواویــن شــاعــران            یک آیــه از ستــارۀ قــرآن نـمــی شــود

قبل از حسین اوست که بنیانگـذار عشق

یعـنی حــســن ستــارۀ دنبــاله دار عشق

ای یــاد توست ذکــر خــدا یا امام حسن            وی دوّمیــن امــامِ هُــدی یا امــام حـسن

ای یــاری اَت مقّــدمِ حاجــات عمــر ما            ما را مکن ز خویش جــدا یا امام حسن

کی گفته هیچ یار نداری در این جهان؟!            عــالــم شود بــرات فــدا یـا امــام حسن

در اوج غــربتند در عــالــم مــوالی اَت            امّــا کــنــنـد یــاد خــدا یــا امــام حـسـن

بیــداریِ جهــانِ بشــر یــاریِ شمــاست            این است انــقــلاب شــما یا امــام حـسن

بی شک تمام نصرت امّت بدست توست           تا می کنــی دعــا و ثنــا یا امــام حســن

وقتی کـسی گــدای حــریــم تو می شود            سلطــان عــالــم است گــدا یا امام حسن

عشق حسین از تو رسیـده به شیعــیــان            امضای توست کرب و بلا یا امام حسن

در کـربـلا دو کـودک تو نـائـبـت شـونـد

مــردانــه سـیــدالـشـهـدا را مـــدد کـنـنـد

امشب که شب اوج مناجات دل ماست            این مسجد و محراب خرابات دل ماست

با یار؛ شب وصل و ملاقات دل ماست            بر مقــدم دلــدار مبــاهـات دل مــاست

حیف است که دور از رخ جانانه بمیرم

مگــذار که پشت در میخــانه بـمـیــرم

امشب که در میکدۀ عشق تو باز است            دست همه عشّاق بسوی تو دراز است

یا رب سببی ساز شب ماه حجاز است            با حضرت معشوق شب راز و نیاز است

وقت است که بر مقدم جــانـانه بمیرم

مگــذار که پشت در میـخــانـه بمیرم

یکــروزه شده دلبــر ما عیــد بگــیرید            از معـرفـتـش هــدیــۀ جــاوید بگیـرید

از دست حسین بــادۀ تــوحیــد بگیرید            وز مــادر او بـرگــۀ تــائـیـد بگیــریـد

اینجاست که واجب شده رندانه بمیرم

مـگـذار که پشت در مـیـخـانـه بمیرم

با مــاه خــدا زمــزمــۀ یــار بگیــریم            از کام حسن تا سحــر افطــار بگیریم

هـنگـام سحـر رخصت دیـدار بگیریم            آن روز که ما روزه علی وار بگیریم

مجنــون شده و با دل دیــوانه بـمیــرم

مـگـذار که پشت در میـخــانـه بمـیـرم

ما طاقت یک جــلــوۀ دلــدار نــداریـم            حـیف است که ما دیــدۀ دیــدار نداریم

ظــرفیّت هم صحـبـتــی یــار نــداریـم            با این همه با غیــر حسن کار نــداریم

ای کاش که در عشق کــریمانه بمیرم

مگــذار که پشت در میخــانه بـمیــرم

بد مستــی ما را مکــن ابــراز نگــارا            بــا مستــی مستــان بنــما بــاز مــدارا

تقصیر لب لعــل نگــار است خــدا را            خجلت زده کن مثل همیشه تو گـدا را

مـوسی صفت از جلــوۀ پیمانــه بمیرم

مگــذار که پشت در میــخــانه بمیــرم

ای خوش سحری را که سر دار بمیرم            منصــورم و چون میثــم تمّــار بمیـرم

در حــال ثنــا خــوانی دلــدار بمــیـرم            سخت است که بیمار و گنهکار بمیرم

هر چند که یک گوشه غریبانه بمیـرم

مگــذار که پشت در میــخــانـه بمیرم

آن بـنــدۀ زشتــم که خــریــدار نــدارم            بــرده نـفــروشــیــد که بــازار نــدارم

از خــدمت ارباب کــرم عــار نــدارم            در کوله به جز توشه ای از خار ندارم

خوب است که در کنج همین خانه بمیرم

مگــذار که پشت در میخــانه بـمیــرم

بد تر ز من ای خــالق بخشنـده نداری            همچون من خود باخته شرمنده نداری

در دهر چو من بـنـدۀ بـازنـده نـداری            در خلقت خود بد تر از این بنده نداری

بیمــارم و در پــای طـبـیـبـانـه بمیـرم

مگــذار که پشت در میــخــانه بمیـرم

عمریست که جان درغم جانانه بسوزد            دل در غــم یک دختــر دردانه بسوزد

آن شمع که در گوشۀ ویــرانه بسـوزد            از غـربت او عـمّه غـریـبـانـه بسـوزد

با دختر سلطان به عــزا خانه بـمیـرم

مگــذار که پشت در میخــانه بـمیـرم

گل با هزار نــاز قــدم بر چمـن گذاشت           بلبــل بنــای مستــی در انجمن گــذاشت

جبرییل ، شــاد آمد و در دامـن رســول           قنداقـه ای لطیف تر از نستــرن گذاشت

برداشت ذرۀ کــمــی از ســرخــی لبـش          آن را به روی سنگ عقیق یـمن گذاشت

تنها از اوست عطر دل انگیـز چون اثر          روی گلاب قمصر و مشک ختن گذاشت

تفسیــر آیــه آیۀ کــوثــر سه حــرف شد          نام عزیز فاطمه اش را "حسن" گذاشت

پروردگار نــاز حسن را خــریــد و بعد          دلهای شیعه را گــرو پنــج تن گــذاشت

رمضان بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن          مه نیمه اختر کوچک و مه نو هـلال تو یا حسن

یَم علم وحکمت و معرفت نمی از کمال تو یا حسن          دل دشمنان تو را بَرد نبوی خصــال تو یا حسـن

صفحات ومتن کتاب حق رخ و خطّ و خال تو یا حسن

به خدا رسیــده ز بندگی طیــران بال تو یا حسن

تو چراغ بزم وصال حق تو بهار خلد مخــلّــدی          تو خدای حسن و ملاحتی تو یگانه عبد مـؤیّـدی

تو به جسم، جان کتاب حق؛تو به روح، روح مجرّدی          تو کمال کــلّ کمال ها تو جمــال خالق سـرمدی

توعلی تو فاطمه تو حسن تو حسین یا که محمّدی

که عیان جلالت پنج تن بُوَد از جلال تو یا حسن

تو محیط عــالم حـکـمـتی تو مه سپهــر امــامتی          تو زمامدار مشـیّـتـی تو امام صبــر و شهــامتی

تو مه سپهر ولایــتی تو تمام جــود و کــرامتــی          تو خدای را رخ و جلوه ای تو رسول را قد و قامتی

تو پنــاه خلق دو عــالمی تو شفیــع روز قیـامتی

نه عجب که عفو بکند خدا، همه را به خال تو یا حسن

نه عجب که فخر بکند خدا، به مَلَک ز شوق عبادتت          نه عجب که غنچه به صبحدم، شکفد به عرض ارادتت

همه انبیا شده معترف به جلال و مجد و سیادتت          زطلوع صبح خجسته تر، شب جانفزای ولادتت

من و لطف وجود و عطای تو،که کَرَم بودهمه عادتت

به عطا و حلم و کرم کسی، نَبوُدَ مثال تو یا حسن

به تمام دین خــدا قسم، که تــمام دین خــدا تویی          به بهشت و ارض و سما قسم،که بهشت و ارض و سما تویی

به مقام و سعی وصفا قسم، که مقام  وسعی و صفا تویی          به قیام و صبر و رضا قسم،که قیام وصبرو رضا تویی

به دعا و روح دعا قسم که دعا و روح دعا تویی

شده اقـتدار ستمگــران، همه پایمــال تو یا حسن

ولی خــدا ثــمــر نبی، گهـر عــلـی دُرّ فــاطــمه          نگهت مسیح و مسیح جان، نفست شفای دل همه

دهن تو چشمۀ معــرفت، سخن تو آیت محکــمه          همه را به عشق تو های و هوی،همه را به ذکر تو زمزمه

به محبّت تو مــرا بود، ز شرار نــار چه واهمه

که بهشت لطف خدا شده، دلم از خصال تو یا حسن

تو سجود من؛تو رکوع من، تو سلام من تو نماز من          تومطاف من؛تو طواف من، توعراق من؛تو حجاز من

تو شرار سوز و گداز من، تو بهار گلبن راز من          توسرورمن؛تونوای من؛چه به سوزمن؛چه به سازمن

نبود قــســم به ولایتت، به گــل بهشت نیــاز من

اگرم به دست، جوانه ای رسد از نهال تو یا حسن

هله ای تکـلّم قدسیان، شب و روز نُقــل روایتت          صفحات مصحف جان پر از، سُوَر لطیف حکایتت

به محـبّـتـت به مــودّتت، به کـرامتت به عنایتت          که بود نـگــاه تــوسّلــم، به چــراغ راه هــدایتت

به خدا قسم خجــلـم ز تو، که به ادّعــای ولایتت

به زبان محّب تو بوده ام، به عمل ملال تو یا حسن

منم آنکه با همه زشتیم،سر خود به خاک تو سوده ام          چو دو چشم خویش گشوده ام، به محبّت تو گشوده ام

دل خلق را به فضائل و به منــاقب تو ربـوده ام          به علی قسم به نبی قسم، به خدا مُحبّ تو بوده ام

به ولای تو به ثنای تو،غزل و قصیده سروده ام

ز تو گفته ام ز تو خوانده ام به زبان حال تو یا حسن

عمری است که دلــدادۀ نام حــســنـینم            فریــاد برآرم که غــلام حــســنــیــنــم

در کوی خـرابات، مـقـیـمـم همۀ عـمر           ای می زدگــان مست ز جــام حسنـینم

یا رب ز عنایــات مُحــرّم کــرمی کن            بنــمای مقـیــد به مــرام حــســنــیــنــم

در لحــظۀ مــرگــم به شب اول قبــرم            محــتــاج به الطــاف مــدام حـسـنـیـنـم

از ذکر احــادیث ولایی شــده ام مست            آمیــخــتــه با شهــد کــلام حــســنـیـنـم

من مرغک بی بال و پری نغمه سرایم           صد شکـر خدا را؛ که به رام حـسـنـینم

مرثیــه ســرای حــرم عشق و ولایــم            فریــاد غــمــم، وقـف پیــام حـسـنـیـنـم

بر رجعت پر بــرکتشان معتــقــدم من            تــا منتـظــر روز قیــام حــســنــیــنــم

بخشش و جود و کرم در انحصار مجتبی ست           گردش مهر و ملک دور مدار مجتبی ست

خانه اش مهمان سرای مردم بیـچاره بود           نان گرم و روی خوش اینها شعارمجتبی ست

در ملائک هیبتی مافوق اســرافیل نیست          او ولی خود بی گمان محو وقار مجتبی ست

هر شب از عرش خدا او میهمان دارد ولی          با جذامی ها نشستن افتخــار مجتبی ست

او ولی الله بـاشد در قـیـام و در سـکـوت          آفرینش مهره ای در اخـتیار مجتبی ست

در حریم حضرت خورشید جای ذره نیست          افتاب از شرم خود آیینه دار مجتـبی ست

صلح او پــایه گــذار انقــلاب عشــق بود          در حقیقت کـربلا هم یادگــار مجتبی ست

مرد میدان جمل پی کرد چـشم فـتــنـه را          این فقط یک گوشه ای از اقتدار مجتبی ست

ای بنــده از راه خطا برگــرد برگــرد            ســوی منِ صاحب عطا برگرد برگرد

ای با خــدای مهــربــانِ خود غــریـبه            ای با معــاصی آشنــا بـرگرد بــرگرد

ای پشت گــوش انـداختــه امــر الهــی            ای تـابع نفس و هــوی  برگرد برگرد

خلوت نشین کرده هـای زشت و باطل            ای صاحب صد ماجــرا برگرد برگرد

ای پا نهــاده در مسیــر خود پــرستـی            ای عبــد بی شرم و حیا برگرد برگرد

ما ساتــریم و پـرده بر کـارت کشیدیم            اما تو بــودی بی وفــا  برگـرد برگرد

برخیــز و با خــوبان درگــه آشنــا شو            منشین تو با اهل جـفــا  برگرد برگرد

گــاهـی بیــا آئـیـنـۀ دل را جــلی کــن            در ظلمت شب با بکــا برگــرد برگرد

دست نیازت کو ؟ که ما آن را بگیریم            خیــز و دمی بنما دعــا برگـرد برگرد

فصل جــوانی بـگــذرد پیــری بیــایــد            بیـدار شــو قبل از فنــا بـرگرد برگرد

صدها جــوان رفـتـنـد زیر خاک آری            بی بهــره از شهد لقــا برگرد بــرگرد

برگــرد تا شهد شهــادت را بنــوشــی            از جــام مهــر مرتضی برگرد برگرد

یک شب به مهمانی بیا تا بهـره گیری            از سفــرۀ خیــرالنـســا برگــرد برگرد

خواهی اگر محشور گردی با شهیـدان            در زمــرۀ اهــل ولا؛ بــرگرد بــرگرد

خواهی ز عاشورائیان محسوب گردی            خاک تـو گردد کــربلا  برگرد بـرگرد

خواهی اگــر صبح ظهور یــار بـیـنی            فریــاد کن مهدی بـیــا برگــرد برگرد